گلوكاگون هورمونی است كه توسط لوزالمعده ساخته می‌شود. این هورمون در بدن افراد سالم جلوی افت قندخون را می‌گیرد. دكتر راجر اونگر، مدیر این تیم تحقیقاتی می‌گوید: «در طول سالیان گذشته انسولین تنها هورمونی بوده كه همه ما به دنبال تنظیم سطح خونی آن برای مقابله با دیابت بوده‌ایم. اما نباید از یاد ببریم كه هدف اصلی در مقابله با دیابت تنظیم قندخون است. بنابراین اگر روش سركوب گلوكاگون قادر باشد قند را تنظیم كند، می‌توان آن را به نوعی «درمان» دیابت نامید.»
در حالت عادی وقتی سطح خونی گلوكز افت می‌كند، هورمون گلوكاگون ترشح می‌شود. البته در بیماری دیابت نوع۱ كه كمبود انسولین داریم سطح گلوكاگون هم به شكل نامتعارفی بالا می‌رود. بنابراین مقادیر بیش از حد گلوكز از كبد وارد سیستم گردش خون می‌شود.
تیم دكتر اونگر در تحقیقات قبل خود متوجه شده بودند كه انسولین به وسیله مهار عملكرد گلوكاگون می‌تواند قندخون را به كبد برگرداند. البته از سال ۱۹۹۲ تاكنون هم مقابله با دیابت نوع۱ بر پایه همین اثر انسولین صورت می‌گیرد. افراد مبتلا، روزانه ۲ تا ۳ نوبت انسولین به بدن تزریق می‌كنند تا سطح قندخون آنها در محدوده نرمال حفظ شود.
لازم به ذكر است كه وجود انسولین در خون برای جلوگیری از ایجاد كمای دیابتی هم لازم است. دكتر اونگر می‌گوید: «نتایج تحقیق روی موش‌ها نشان می‌دهد كه وقتی گلوكاگونی در بدن وجود ندارد به وجود انسولین هم نیاز نداریم. البته این موضوع به معنی بی‌اهمیت بودن هورمون انسولین نیست. بدن انسان برای رشد و تكامل از سنین نوزادی تا بزرگسالی به انسولین احتیاج دارد. ولی پس از پایان دوره رشد و تكامل تنها نقش این هورمون مقابله با گلوكاگون و كنترل متابولیسم گلوكز است. بنابراین با نبود گلوكاگون نیاز به انسولین هم خودبه‌خود مرتفع می‌شود.»
دكتر یانگ لی، دستیار دكتر اونگر در این تیم تحقیقاتی معتقد است قدم بعدی كشف راهی برای غیرفعال كردن گلوكاگون در انسان‌هاست. دكتر یانگ می‌گوید: «امیدوارم روزی برسد كه یافته‌های ما نیاز به تزریق انسولین را در بیماران مبتلا به دیابت نوع۱ به حداقل ممكن برساند.»
